Chamroeun

មួយឆ្នាំកន្លងមក សល់អ្វីខ្លះ? សោកស្តាយដែលគ្មានចម្លើយសម្រាប់សំណួរនេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំសូមប្រកាសពីជោគជ័យនៃការរត់ពេញមួយឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ។ មិនធ្លាប់ជាប់ជ័យលាភី ឬហៅម្យ៉ាងថា ឡើងជាន់ក្តារកិត្តិយសទទួលរង្វាន់ ឬការបំពាក់មេដាយម្តងណាឡើយ តែហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំតាំងខ្លួនជាបុគ្គលជោគជ័យក្នុងការរត់? A Slow Run is Better Than No Run ទ្រឹស្តីដែលមានន័យថា «រត់យឺតប្រសើរជាងមិនរត់» នេះ ហើយ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំ «ក្អេង» ហ៊ានសរសេរអំពីបទពិសោធន៍របស់ខ្លួន ប៉ុន្តែមិនមែនអំពីវិធីសាស្ត្ររត់នោះឡើយ ប៉ុន្តែអំពីអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើបាន និងសង្កេតឃើញក្នុងសហគមន៍អ្នករត់។

«រត់» ជាកីឡាឯករាជ្យមួយ ដែលអាចចូលរួមជាក្រុម តែបើម្នាក់ឯងក៏មិនឯកោនោះដែរ ជាកីឡាដែលមិនមានអ្នកដទៃចាំស្តីបន្ទោសដូចប្រភេទកីឡាផ្សេងៗទៀត និងជាកីឡាដែលភាគច្រើន មានតែលទ្ធផល «ឈ្នះ-ឈ្នះ»។ មិនមែនជាបទពិសោធន៍ជោគជ័យ ឬនាំឱ្យការរត់រឹតខ្លាំងនោះឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំសូមចែករំលែកចំណុចទាំង២៤ ពាក់ព័ន្ធនឹងការចូលរួមរត់ពេញមួយឆ្នាំ២០២៤របស់ខ្ញុំ ដូចខាងក្រោម៖

១. ក្រោកបិទនាឡិការរោទិ៍ ហើយចាប់ផ្តើម

ផុតថ្ងៃនេះ តាំងចិត្តធ្វើឱ្យបាននៅថ្ងៃស្អែក! ខកសប្តាហ៍នេះ សន្យាធ្វើឱ្យបាននៅសប្តាហ៍ក្រោយ! ឆ្នាំនេះឆាចោល ឆ្នាំក្រោយនឹងដាក់គោលដៅច្បាស់លាស់! ទាំងនេះ ជាទម្លាប់បរាជ័យដែលខ្ញុំបានអនុវត្តកន្លងមក ដោយតែងតែក្រោកបិទនាឡិការរោទិ៍ដ៏រំខាន ហើយបន្តសម្ងំគេង រហូតដល់ជ្រុលម៉ោង។ សម្រាប់ពេលល្ងាចវិញ ខ្ញុំក៏តែងតែរកលេសឱ្យខ្លួនឯងផងដែរ ដូចជាធ្វើការអស់កម្លាំង រវល់ជួបជុំមិត្តភក្តិសាច់ញាតិ និងយកពេលវេលាសម្រាប់កូនៗ ជាដើម។ បើនៅតែបន្តបែបនេះ ការតាំងចិត្តខ្ញុំក៏មិនខុសពីអត្ថន័យក្នុងបទចម្រៀង «រង់ចាំថ្ងៃស្អែក» របស់អធិរាជសំឡេងមាស ស៊ីន ស៊ីសាមុតនោះដែរ វាប្រៀបដូចជាស្នេហាមួយដែលត្រូវរង់ចាំស្អែក១០ ស្អែក២០ ស្អែកមិនពិត។ ទីបំផុតខ្ញុំធ្វើបាន ដោយបញ្ចប់នូវការតាំងចិត្តដែលមិនច្បាស់លាស់ ទៅជាការអនុវវត្តសកម្មភាពជាប្រចាំ ជាពិសេសនៅរៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ ដោយគិតចាប់តាំងពីខែមករា មក ហើយក៏សឹងតែមិនបាច់ដាក់នាឡិការរោទិ៍ឡើយ។ ដំបូង ពិតជាពិបាក ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នវាក្លាយទៅជាទម្លាប់ទៅហើយ។

២. ផ្តើមចេញពីកម្មវិធី Fun Run

ការកំណត់ពេលវេលាដោយខ្លួនឯង ពិតជាពិបាក ដូច្នេះខ្ញុំបានជ្រើសរើសយកកម្មវិធី Fun Run (រត់កម្សាន្តបែបសប្បាយៗ) ដើម្បីដាក់សម្ពាធលើខ្លួន។ នៅភ្នំពេញ កម្មវិធីរត់ចម្ងាយជាទូទៅ៥គីឡូម៉ែត្រ និង១០គីឡូ ម៉ែត្រ បែបនេះ មានស្ទើរតែរៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ ដែលរៀបចំដោយក្លិប ឬក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗ។ អ្នករៀបចំ Fun Run តែងតែ កំណត់ពេលវេលាជាក់លាក់ ដោយភាគច្រើនតម្រូវឱ្យអ្នករត់ជួបជុំគ្នានៅម៉ោង៥ព្រឹក បន្ទាប់ មកមាន ការកំដៅសាច់ដុំ ហើយចាប់ផ្តើមរត់ ខណៈក្រុមអ្នករត់ចម្ងាយឆ្ងាយ ត្រូវចេញដំណើរមុនអ្នករត់ចម្ងាយជិត។ ពេញមួយឆ្នាំកន្លងមកនេះ កម្មវិធី Fun Run ដែលខ្ញុំចូលរួមច្រើនជាងគេ គឺ GRC Fun Run របស់ ក្រុមហ៊ុន Garmin, RUPP Fun Run និង Morodok Techo Fun Run ក្រោមការរៀបចំរបស់ក្លិបរត់ KKRC ក៏ដូចជា Norea Fun Run, Eco Run, 4River 5k/10k របស់ក្រុមរត់ Sabay Running Club ជាដើម។

៣. រត់ដើម្បីសប្បុរសធម៌ កុមារ ស្ត្រី បរិស្ថាន និងលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងផ្សេងៗ

ពេលខ្លះកម្មវិធី Fun Run នាចុងសប្តាហ៍ដ៏មមាញឹក ត្រូវបានជំនួសដោយកម្មវិធីដែលរៀបចំឡើងក្នុងបុព្វហេតុសប្បុរសធម៌ និងកិច្ចការសង្គមផ្សេងៗ។ កម្មវិធីរត់ដើម្បីសប្បុរសធម៌ដែលខ្ញុំបានចូលរួមមានដូចជា ព្រឹត្តិការណ៍រត់ដើម្បីកុមារ (MayDay Susu Fun Run), រត់សប្បុរសធម៌ដើម្បីអនាគត Susu Charity Run for the Future, ដើម្បីជួយដល់អ្នកធាក់ស៊ីក្លូនៅកម្ពុជា (Spring for Spin Fun Run), រត់សប្បុរសធម៌អង្គការផ្កាយសមុទ្រ (ISF Charity Run), រត់សប្បុរសធម៌ដើម្បីមន្ទីរពេទ្យកុមារអង្គរ (Peng Huoth Charity Run) ជាដើម។

ក្រៅពីនេះ ក៏មានការរត់អបអរទិវាប្រចាំឆ្នាំផ្សេងៗនៅកម្ពុជា ដូចជា រត់ដើម្បីស្ត្រី១០គីឡូម៉ែត្រ (Women Run 10K) ក្នុងឱកាសអបអរទិវាអន្តរជាតិនារី, រត់ដើម្បីក្មេងស្រី (Run for Girls) នាទិវាអន្តរជាតិក្មេងស្រី, រត់៩,១១គីឡូម៉ែត្រ ដើម្បីអបអរសាទរខួបលើកទី៧១នៃទិវាបុណ្យឯករាជ្យជាតិ, រត់សប្បុរសធម៌ និងអបអរទិវាសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិ។

កម្មវិធីមួយចំនួនទៀត ត្រូវបានរៀបចំឡើងដើម្បីលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងក្នុងសហគមន៍ ដូចជា AIA Pink Run 2024 រត់ដើម្បីលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងអំពីជំងឺមហារីកសុដន់, Sunrise Fun Run របស់ EuroCham Cambodia ដើម្បីបញ្ជ្រាបអំពីអត្ថន័យសប្តាហ៍អឺរ៉ុប ជាដើម។

ការរត់ពីក្រុងអរិយក្សត្រទៅកាន់ផ្ទះក្លារ៉ា ក្នុងស្រុកកៀនស្វាយ ខេត្តកណ្តាល លើចម្ងាយផ្លូវ២៤គីឡូម៉ែត្រ ជាការរត់ដ៏វែងបំផុតប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយក៏ជាការចងចាំដ៏ពិសេសបំផុតមួយ។ វាជាការរត់តាមភូមិ តាមវាលស្រែលើកដំបូងក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ «រត់ និងជិះកង់២៥០គីឡូម៉ែត្រ តាមបណ្តោយទន្លេមេគង្គ» (250km along the Mekong) ដែលផ្តួចផ្តើមដោយអ្នកស្រី Véronique Messina អត្តពលិកជំនាញរត់ចម្ងាយឆ្ងាយជនជាតិបារាំង ដែលជាអ្នកផ្តួចផ្តើមបង្កើតកម្មវិធី ដើម្បីជួយដល់ក្រុមកុមារកម្ពុជាដែលកំពុងប្រទះការខ្វះខាត។

ព្រឹត្តិការណ៍នេះ បានឈានចូលឆ្នាំទី៥ ដែលចេញដំណើរពីខេត្តក្រចេះ ហើយខ្ញុំបានចូលរួមរត់នៅដំណាក់កាលចុងក្រោយ អមដំណើរជាមួយអ្នករត់ឆ្នើមៗ ជាពិសេសអ្នករត់នៃក្រុម KKRC។ ជាការត់ដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងខ្លាំងជាមួយសហគមន៍ ជាពិសេសការរត់២គីឡូម៉ែត្រចុងក្រោយដ៏សប្បាយរីករាយជាមួយកុមារតូចៗនៃផ្ទះក្លារ៉ា។

៤. ចាប់ផ្តើមចូលពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុនអន្តរជាតិ..

ចាប់ផ្តើមពីការរត់ និងដើរ៣គីឡូម៉ែត្រ បន្តទៅ៥គីឡូម៉ែត្រ ១០គីឡូម៉ែត្រ រហូតហ៊ានចូលរួមរត់លើវិញ្ញាសាពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុនជាលើកដំបូងក្នុងរយៈចម្ងាយ២១គីឡូម៉ែត្រ (ចម្ងាយពិតគឺ ២១,០៩៧៥គីឡូម៉ែត្រ)។ ទាំងនេះ កើតចេញពីការប្រឹងសន្សំ ក៏ដូចជាការហ្វឹកហាត់ខ្លួនឯងជាប្រចាំ ខណៈការរត់របស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមតាំងពីឆ្នាំ២០១៧មកម្ល៉េះ ដោយគ្រាន់តែឆ្នាំ២០២៤ គឺជាគោលដៅនៃការរត់ជាប្រចាំ។ ២១គីឡូម៉ែត្រលើកដំបូងក្នុងព្រឹត្តិការណ៍អង្គរវត្តពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុនអន្តរជាតិលើកទី២៩ (Angkor Wat International Half Marathon 2024) ខ្ញុំបានប្រើថិរវេលា ២:២១។

ព្រឹត្តិការណ៍អន្តរជាតិ ដែលរៀបចំដោយ Cambodia Events Organizer នេះ ក៏មានឯកសារកំណត់ត្រាច្បាស់លាស់ផងដែរ។ ក្រៅពីនេះ ខ្ញុំបានចូលរួមរត់ចម្ងាយ១០គីឡូម៉ែត្រក្នុងព្រឹត្តិការណ៍រត់ប្រណាំងភ្នំពេញអន្តរជាតិពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុនលើកទី១២ (Phnom Penh International Half Marathon) និងទិវាម៉ារ៉ាតុនចក្រភពអង្គរលើកទី៩ (9th Angkor Empire Marathon 2024) ដោយកើនក្នុងឋិរវេលា ពី១ម៉ោង និង១២នាទី មក ១ម៉ោង និង៥នាទី។

៥. រត់និម្មិត (Virtual Run)

ក្រៅពីកម្មវិធីរត់ដែលមានការកំណត់ទីតាំង និងពេលវេលាច្បាស់លាស់ ខ្ញុំក៏បានចូលរួមរត់ក្នុងកម្មវិធី Virtual Run (រត់និម្មិត) ផងដែរ ជាមួយនឹងការរើសយកទីតាំង និងគ្រប់គ្រងពេលវេលាដោយខ្លួនឯង។ ៧១គីឡូម៉ែត្រដើម្បីអបអរខួប៧១ឆ្នាំនៃទិវាបុណ្យឯករាជ្យជាតិ គឺជាការសាកល្បងដ៏ធំបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ។ កម្មវិធីរត់និម្មិតដែលរៀបចំដោយ KKRC នេះ កំណត់ឱ្យអ្នកចូលរួមសម្រេចឱ្យបានចម្ងាយ៧១គីឡូម៉ែត្រចន្លោះពីថ្ងៃទី១ ដល់ថ្ងៃទី៩ ខែវិច្ឆិកា។ កូនខ្មែរដូចជាខ្ញុំអាចធ្វើបាន តែត្រឹមរយៈពេល៧ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ដោយប្រើពេលសរុបជិត១០ម៉ោង។

ដើម្បីជួយដល់កុមារអូទីហ្សឹមនៅសាលាទន្សាយ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីរត់ជាមួយសាយ (Run with SAI) ចម្ងាយ១០គីឡូម៉ែត្រ។ មិនត្រឹមតែព្រឹត្តិការណ៍ក្នុងស្រុកនោះឡើយ ខ្ញុំក៏បានចុះឈ្មោះក្នុងកម្មវិធីរត់និម្មិតដែលរៀបចំពីស្ថាប័នក្រៅប្រទេសផងដែរ ដូចជាការរត់លើសពី៣០នាទីនៃកម្មវិធី Marathon Pour Tous ដើម្បីអបអរព្រឹត្តិការណ៍អូឡាំពិកប៉ារីស ក៏ដូចជា 5K@EASD Virtual Challenge ដើម្បីលើកកម្ពស់ការយល់ដឹងអំពីជំងឺទឹកនោមផ្អែម ដោយមានអ្នករត់ និងដើរ ជាង២ម៉ឺននាក់មកពី១៧២ប្រទេសទូទាំងពិភពលោក។

៦. រត់ និងហ្វឹកហាត់ដោយខ្លួនឯង

ខ្ញុំពិតជាចង់ហ្វឹកហាត់ជាមួយគ្រូ ឬជាមួយក្រុមរត់ដូចជា Sabay Running Club, SUSU Running Team, Neak Run Club, RUTT Running Club, Phnom Penh Athletics Club (PPAC) និងក្រុមផ្សេងទៀត ដែលសុទ្ធតែមានកាលវិភាគប្រចាំថ្ងៃច្បាស់លាស់ ប៉ុន្តែពេលវេលាមិនអនុគ្រោះឡើយ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាក៏មិនអត់ពេលពេកនោះដែរ ដោយឆ្លៀតពេលរង់ចាំកូនរៀនបំប៉នចន្លោះពីម៉ោង៦ ដល់ម៉ោង៧ល្ងាច ចាប់ពីថ្ងៃចន្ទ ដល់ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ខ្ញុំតែងតែរត់ម្នាក់ឯងយ៉ាងហោចណាស់៥គីឡូម៉ែត្រ។ ខ្ញុំមិនអនុវត្តគ្រប់ថ្ងៃនេះឡើយ ដោយថ្ងៃខ្លះ ត្រូវសម្រាក និងធ្វើកិច្ចការផ្សេង។

៧. មិនត្រឹមតែជាការរត់

ខ្ញុំសរសេរតែពាក្យ «រត់» តែតាមពិត ខ្ញុំក៏ «ដើរ» ច្រើនផងដែរ ជាពិសេសពេលចាប់ផ្តើមដំបូងៗ។ ក្រៅពីរត់ និងដើរ ខ្ញុំជ្រើសរើសយកការជិះកង់យ៉ាងហោចណាស់២ទៅ៣ដងក្នុង១សប្តាហ៍ ក្នុងចម្ងាយយ៉ាងតិច២០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយលើក។ ខ្ញុំមិនអាចបរិយាយថា មានចំណុចពិសេសអ្វីខ្លះនោះឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំអនុវត្តបែបនេះ តាមការណែនាំរបស់អ្នកជំនាញកីឡា។ រៀងរាល់ល្ងាចថ្ងៃសុក្រ ខ្ញុំលេងបាល់ទាត់ជាមួយមិត្តអ្នកសារព័ត៌មាន ដែលបានអនុវត្តអស់រយៈពេលជាង១០ឆ្នាំមកហើយ ខណៈម្តងម្កាល ខ្ញុំបានឆ្លៀតហែលទឹក។

៨. មិនប្រកួតប្រជែង តែមិនលាក់បាំងពីចំណុចរីកចម្រើន

ជាកីឡាករ បែរជាលើកទង់ជ័យស ប្រកាសបរាជ័យមុនការប្រកួត? សម្រាប់អ្នកដែលមានគោលដៅត្រឹមរត់កម្សាន្តដូចជារូបខ្ញុំ មិនខ្មាសនោះឡើយ។ ខ្ញុំមានកិត្តិយសរួចហើយចំពោះវត្តមានក្នុងកម្មវិធីរត់រួមជាមួយអ្នករត់ឆ្នើមៗទាំងជាតិ និងអន្តរជាតិ ហើយយល់ច្បាស់ពីដែនកំណត់របស់ខ្លួន ដែលទើបតែចាប់ផ្តើមប្រឡូក ខណៈវ័យឈានចូលជាង៤០ឆ្នាំទៅហើយ។

មិនអាចប្រកួតប្រជែងយកចំណាត់ថ្នាក់លេខ១ លេខ២ លេខ៣ ឬប្រាក់រង្វាន់ក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែខ្ញុំតែងតែប្រឹងប្រែងដើម្បីភាពល្អប្រសើររបស់ខ្លួន ពីការរត់ឆាប់ចុកពោះ រោយដៃ រោយជើង ទៅជាការរត់ក្នុងស្ថានភាពធម្មតា ពីការរត់៥គីឡូម៉ែត្រ ប្រើពេលជិត៥០នាទី មកពេលខ្លះនៅក្រោមកន្លះម៉ោង (sub 30) ពីការរត់១០គីឡូម៉ែត្រក្នុងរយៈពេលជាង១ម៉ោងកន្លះ មកត្រឹមពេលខ្លះក្រោម១ម៉ោង (sub 1)។ មិនតាំងចិត្តប្រកួតប្រជែងទេ ប៉ុន្តែពេលខ្លះក៏អាចមានឱកាសឈ្នះគេដែរ ជាពិសេសការប្រកួតដែលមានកំណត់កម្រិតអាយុ។ អាចខ្លាំងក្នុងអាយុ៥០ឆ្នាំ? ៦០ឆ្នាំ? ៧០ឆ្នាំ? ឬយ៉ាងណា? ទាំងនេះ គឺផ្អែកទៅលើការសន្សំបទពិសោធន៍។

៩. មេដាយបញ្ចប់ទី

អស្ចារ្យ! សូមសរសើរខ្លួនឯងហើយ! ឆ្នាំ២០២៤ ខ្ញុំរកបាន «មេដាយរត់បញ្ចប់ទី» រហូតដល់ជិត២០។ មេដាយបញ្ចប់ទី បានក្លាយជាកម្លាំងចិត្តក្នុងការតស៊ូរត់របស់ខ្ញុំ។ មេដាយទាំងនេះ រំលឹកពីភាពជោគជ័យនៃការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ខ្ញុំក្នុងដំណើរឆ្ពោះទៅគោលដៅដែលបានកំណត់ ទោះមិនបានក្លាយជាម្ចាស់ជ័យលាភីកំពូលក៏ដោយ។ ខ្ញុំសន្សំទុក និងសរសេរចងក្រងអំពីប្រវត្តិនៃមេដាយទាំងនោះទុកជាឯកសារអនុស្សាវរីយ៍សម្រាប់ខ្លួន។ ក្រៅពីនេះ ក៏មានស្លាកលេខអនុស្សាវរីយ៍ លិខិតបញ្ជាក់អំពីលទ្ធផលនៃការរត់មួយចំនួនផងដែរ។

១០. កើនខ្ទង់ចំណាយ ប៉ុន្តែ..

ទទួលស្គាល់ថា ការចុះឈ្មោះរត់ក្នុងកម្មវិធីនីមួយៗ ជាចំណែកនៃការបង្កើនខ្ទង់ចំណាយ បន្ថែមពីលើសម្ភារកីឡាផ្សេងៗ ប៉ុន្តែបើគិតត្រឡប់មកវិញ យើងពិតបានចំណាយទៅលើរបស់ដែលគួរចំណាយ។ «សុខភាព មិត្តភាព និងសប្បុរសធម៌»។ នេះជាពាក្យស្លោករបស់ក្រុមរត់ KKRC ដែលខ្ញុំវាយតម្លៃថា ពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់។ ខ្ញុំសូមលើកឡើងពីចំណុចសប្បុរសធម៌មកនិយាយទៅចុះ ទោះជាការរត់ដើម្បីសុខភាពរបស់ខ្លួនក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែយើងបានរួមចំណែកក្នុងការជួយដល់ក្រុមមនុស្ស ឬសហគមន៍ដែលខ្វះខាត។ ការបរិច្ចាគក៏ជាការលើកទឹកចិត្ត និងតបស្នងដល់ក្រុមអ្នករៀបចំកម្មវិធីផងដែរ ដោយពួកគាត់បានរៀបចំត្រៀមលក្ខណៈគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីធានាការរត់ដំណើរការទៅរលូន។

ម្យ៉ាងវិញទៀត វាក៏មិនមែនជាការខាតបង់ធ្ងន់នោះដែរ ដោយការចំណាយខ្លួន យើងបានត្រឡប់មកវិញនូវវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ ជាពិសេសអាវយឺត និងមេដាយបញ្ចប់ទី។ កាន់តែពិសេសជាងនេះទៅទៀត អ្នករត់តែងតែទទួលបាននូវភេសជ្ជៈ និងអាហារសំរន់ ដោយឥតគិតថ្លៃ។

១១. ទីតាំងរត់

រត់មិនអាចឈ្នះគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំជាញឹកញាប់ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលទៅដល់ទីតាំងរត់មុនគេ។ ផ្តើមពីសួនអេដេន ហ្គាដិនបឹងកក់ ក្នុងកម្មវិធី GRC Fun Run ខ្ញុំបានទៅរត់ច្រើនលើកនៅពហុកីឡដ្ឋានជាតិមរតកតេជោ និងទីតាំងនៃសាកលវិទ្យាល័យភ្នំពេញសម្រាប់កម្មវិធីដែលរៀបចំដោយ KKRC។

សួនអេកូផាកនៃបុរីប៉េងហួត បឹងស្នោរ ជាទីតាំងរត់ដ៏ពេញនិយមមួយផងដែរ ទាំងកម្មវិធីរត់បែបកម្សាន្ត និងកម្មវិធីសប្បុរសធម៌ផ្សេងៗ។ សម្រាប់កម្មវិធីរបស់ Sabay Running Club ភាគច្រើនរៀបចំនៅកោះនរា និងសួនកាលីស្ទីនីក ជ្រោយចង្វារ។ ខ្ញុំធ្លាប់ទៅចូលរួមរត់ក្នុងកម្មវិធីកម្សាន្តសប្បុរសធម៌ចំនួន៣លើកនៅទីតាំង អេលីហ្សេ កោះពេជ្រ និង១លើកនៅផ្សារទំនើបអ៊ីអន៣។

ទិវារត់ប្រណាំងអន្តរជាតិពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុងភ្នំពេញ ចេញដំណើរពីមុខព្រះបរមរាជវាំង រីឯ AIA Pink Run និង Women Run 10K ចាប់ផ្តើមចេញពីមុខសួនវត្តបទុមវតី។ បន្ថែមពីលើនេះ ខ្ញុំបានរត់នៅបរិវេណរមណីយដ្ឋានអង្គរ ខេត្តសៀមរាប ២លើកផងដែរ ជាពិសេសការរត់២១គីឡូម៉ែត្រជាលើកដំបូងក្នុងព្រឹត្តិការណ៍អង្គរវត្តពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុនអន្តរជាតិលើកទី២៩។

បាត់ដំបង ជាគោលដៅមួយទៀតដែលខ្ញុំបានចូលរួមរត់ក្នុងកម្មវិធីដែលរៀបចំដោយគណៈកម្មាធិការសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា។ ខ្ញុំក៏បានរត់បែបកម្សាន្តយ៉ាងតិច៥គីឡូម៉ែត្រនៅខេត្តកែប ខេត្តកំពត ខេត្តសៀមរាប និងខេត្តឧត្តរមានជ័យ ផងដែរ។ សម្រាប់ការរត់បែបហ្វឹកហាត់ជាប្រចាំនៅភ្នំពេញ ភាគច្រើនខ្ញុំរត់នៅបរិវេណបុរីប៉េងហួត ដឹស្តារព្រីមៀ និងវិមានភ្នំពេញ ក្នុងខណ្ឌឫស្សីកែវ, សួនអេកូ ផាក នៃបុរីប៉េងហួតបឹងស្នោរ និងពេលខ្លះនៅក្បែរវិមានឯករាជ្យ ឆ្ពោះទៅមាត់ទន្លេចតុមុខ។

១២. រត់មាន «រូប»

បងពេលណាទម្លាក់រូប? ជាសំណួរដ៏ញឹកញាប់របស់អ្នករត់ទៅកាន់អ្នករៀបចំកម្មវិធី។ ចាប់ផ្តើមរត់ដំបូងៗ ខ្ញុំមិនសូវសម្បូររូបដូចគេនោះឡើយ ដោយសារខ្ញុំអៀនកាមេរ៉ា ហើយតែងតែរត់គេចចេញពីអ្នកថត។ ប៉ុន្តែក្រោយឃើញ អ្នកផ្សេងមានរូបស្អាតៗ បង្ហោះអួតនៅលើហ្វេសប៊ុក ខ្ញុំក៏ប្តូរចរឹត។ ល្បឿនរត់លែងសំខាន់ហើយ នៅពេលឃើញកាម៉េរា ខ្ញុំបន្ថយមករត់យឺតដើម្បីឱ្យអ្នកថតចាប់ប្លង់ និងរូបភាពបានល្អ។ ជាបទពិសោធន៍ កម្មវិធីរត់ដែលមានរូបថតអំពីអ្នករត់ទូទៅច្រើន គឺកម្មវិធី Fun Run ដែលរៀបចំដោយ Sabay, KKRC និង GRC ខណៈកម្មវិធីរត់ជាអន្តរជាតិ ឬកម្មវិធីដែលមានការប្រកួតប្រជែង អ្នករត់ធម្មតាមិនសូវមានរូបឡើយ ដោយអ្នកថតភាគច្រើនសំដៅទៅលើអត្តពលិកឆ្នើមៗ ឬក្រុមសមាជិកដែលជាគោលដៅរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ កាន់ខ្សត់រូបថតទៀតនោះ គឺកម្មវិធីដែលមានអ្នកធំៗចូលរួម។ ជាសំណាងល្អ ខ្ញុំក៏មានរូបថតពីព្រឹត្តិការណ៍ធំៗមួយចំនួនផងដែរ ដោយសារតែកម្មវិធីទាំងនោះ មានវត្តមានកំពូលអ្នកថតរូបកីឡា គឺលោក កឹម សុវណ្ណា។ កុំមាត់.. ពួកយើងស្គាល់គ្នាច្បាស់ ព្រោះជាមិត្តរួមអាជីពរាប់ឆ្នាំមកហើយ។

១៣. ចាំឈ្មោះមេក្រុមដូចចាំឈ្មោះរដ្ឋមន្ត្រីតាមក្រសួង

ពីឆ្វេងទៅស្តាំ៖ លោក ឃី សុភា, លោក គឹម សារឿន (ហៅ គីម កុក) និងលោក ធន់ សូរិយ៉ា នៃក្រុម KKRC

អ្នកខ្លះឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំដឹងស្ទើររាល់កម្មវិធីរត់? តាមពិតចាប់តាំងពីចូលចិត្តកីឡារត់មក ខ្ញុំបានព្យាយាមភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងទៅកាន់បណ្តាក្រុមរត់ តាមរយៈការរុករកតាមបណ្តាញសង្គម។ មិនចាំបាច់ឱ្យគេស្គាល់ខ្ញុំនោះឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវតែស្គាល់ និងចាំឈ្មោះប្រធានក្រុមរត់នីមួយៗ ដើម្បីតាមដានកម្មវិធីរត់ប្រចាំសប្តាហ៍ ប្រចាំខែ ឬប្រចាំឆ្នាំ ដែលពួកគាត់តែងតែផ្សព្វផ្សាយនៅលើក្រុមហ្វេសប៊ុក និងតេឡេក្រាមរៀងៗខ្លួនៗ។ សម្រាប់ខ្ញុំ លោក ឃី សុភា ដូចជារដ្ឋមន្ត្រីប្រចាំ KKRC ដោយមានលោក គីម កុក ជាទីប្រឹក្សា និងលោក ធន់ សូរិយ៉ា ជាអ្នកនាំពាក្យ។ លោក សុភា ហាក់ដូចជាកាចបន្តិចនៅពេលដែលឃើញសំណួរដដែលៗទាក់ទងនឹងកម្មវិធីរត់ ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំជាអ្នកសារព័ត៌មាន ខ្ញុំពិតជាយល់ណាស់ចំពោះអារម្មណ៍មួយនេះ មុននឹងសាកសួរអ្វីមួយ ខ្ញុំតែងតែអូសទៅមើលសារ ឬការសន្ទនាចាស់ៗ ដើម្បីឱ្យច្បាស់ថា ចំណុចដែលជាចម្ងល់របស់ខ្ញុំ មិនទាន់ត្រូវបានបកស្រាយ។

នៅ GRC Fun Run ខ្ញុំរង់ចាំតែសេចក្តីប្រកាសរបស់លោក Mendy ដូចជាកម្មវិធីរបស់ Sabay Running Club ពីកញ្ញា ឡាយ ស្រីរ័ត្ន យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ខ្ញុំធ្លាប់ចុះឈ្មោះចូលរួមរត់ជាមួយក្លិប PPAC របស់កីឡាការិនីរត់អាជីព ហេង ម៉ីជូ ប៉ុន្តែភ្លាមៗ ខ្ញុំបានដូរចិត្តវិញ ដោយសារតែឃើញអ្នកចូលរួមសុទ្ធតែបរទេស ហើយគិតថា ជាកម្មវិធីសម្រាប់អ្នកខ្លាំង។ ខកខានលើកដំបូង ហើយបន្តខកខានជាបន្តបន្ទាប់រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែបន្តទទួលបានសារតាមអ៊ីម៉ែលទាក់ទងនឹងកម្មវិធីរត់របស់ក្លិបមួយនេះ។

លោក អ៊ុក រ៉ូហ៊ីត កីឡាករជម្រើសជាតិ ស្ថិតក្នុងចំណោមគ្រូដែលដឹកនាំការហ្វឹកហាត់ជាប្រចាំសម្រាប់ក្រុម Sabay Running Club

ខ្ញុំក៏ធ្លាប់សន្យាជាមួយលោក ទៅហ្វឹកហាត់រត់នៅពហុកីឡដ្ឋានជាតិ ជាមួយក្លិប RUTT របស់ម្ចាស់មេដាយមាសស៊ីហ្គេម លោក ឈុន ប៊ុនថង ផងដែរ ប៉ុន្តែពេលវេលាមិនអំណោយផលទាល់តែសោះ។ ក្រៅពីនេះ ខ្ញុំស្គាល់ឈ្មោះ Chea Christopher នៃក្លិប Neak Run Club ដោយលោកពេលខ្លះនៅក្រៅប្រទេស ប៉ុន្តែតែងតែភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាប្រចាំជាមួយសមាជិកក្រុម។ ក្រៅពីនេះ មានអ្នកស្រី Elaine Lee នៃក្រុម SUSU Running Team ដែលសកម្មយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការលើកទឹកចិត្តស្រ្តីឱ្យចូលរួមក្នុងកម្មវិធីរត់ ហើយបើតាមខ្ញុំដឹង អ្នកស្រីក៏បានផ្តួចផ្តើមបង្កើតក្រុម Sheruns ប្រមូលផ្តុំដោយស្ត្រីភាគច្រើនផងដែរ។ អ្នកគ្រូ យ៉ាន់ សុជី ជាអ្នករត់ដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់មួយទៀត ដោយតាមរយៈក្រុម GeeRun Cambodia របស់ខ្លួន កញ្ញាបានបង្ហាត់បង្រៀនក្មេងៗជាច្រើន និងតែងតែបង្ហាញពីក្តីស្រឡាញ់ដ៏កក់ក្តៅចំពោះពួកគេ។

១៤. ពាណិជ្ជកម្មចាប់តាំងពីភេសជ្ជៈ ស្បែកជើង នាឡិកា រហូតដល់បុរី

ការផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្មមានសម្បូរបែប ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថា វាក៏ជាប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នករត់ផងដែរ។ ក្នុងកម្មវិធីរត់ GRC អ្នករត់អាចខ្ចីនាឡិកា និងស្បែកជើង ដើម្បីសាកល្បង។ កម្មវិធីខ្លះ មានការផ្តល់ភេសជ្ជៈដោយឥតគិតថ្លៃ ដោយគ្រាន់តែអ្នកចូលរួម ចុច Like នៅលើទំព័រហ្វេសប៊ុករបស់ក្រុមហ៊ុន។ ក្រុមហ៊ុនឧបត្ថម្ភកម្មវិធីមួយចំនួន បានតម្រូវឱ្យអ្នករត់ទៅបើកសម្ភារៈរត់នៅហាងរបស់ខ្លួន។ នៅទីតាំងរត់ សកម្មភាពពាណិជ្ជកម្មផ្សេងទៀត មានដូចជា ការលក់ឬដាក់បង្ហាញសម្ភារៈកីឡា ជែល ឬស្រ្ពែរបំបាត់អាការៈឈឺចុករោយតាមសន្លាក់ សាច់ដុំ, ធនគារ មីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ, ក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រង។ បុរី និងសាលារៀនឯកជនខ្លះក៏យកកម្មវិធីរត់ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីខ្លួនផងដែរ។

១៥. ស្រីស្អាត មនុស្សវ័យចាស់ កុមារតូចៗ សុទ្ធតែជាកម្លាំងចិត្ត

រត់ជាប្រចាំ ទើបរាងស្អាត សុខភាពល្អ។ ឃើញបែបនេះ អ្នកណាមិនធ្វើតាមជាពិសេសការបង្ហោះពីបណ្តាអ្នករត់ដែលជាមនុស្សស្រីស្អាតៗ។ តែសម្រាប់ខ្ញុំមិនមែនតែស្រីស្អាតនោះទេ ដែលជាកម្លាំងចិត្ត គឺអ្នករត់គ្រប់រូបក្នុងនោះ មានអ្នករត់វ័យចំណាស់ ដែលពួកគាត់បង្ហាញថា អាយុគ្រាន់តែជាតួលេខ ហើយក្រុមកុមារតូចៗ ក៏ជាគំរូផងដែរ ជាពិសេសក្រុមកុមារនៃផ្ទះក្លារ៉ា។

១៦. នាឡិកាឆ្លាតវៃ និង App Strava ក៏ជាកម្លាំងចលករ

រត់ដោយគ្មាននាឡិកាឆ្លាតវៃ ឬកម្មវិធីទូរសព្ទដើម្បីតាមដានទិន្នន័យរត់ គឺពិតជាពិបាកណាស់។ នេះជារឿងដែលពិបាកប្រកែកសម្រាប់អ្នករត់ក្នុងសម័យឌីជីថល។ នាឡិកាឆ្លាតវៃ អាចផ្តល់អ្នករត់នូវទិន្នន័យមុខងារកីឡា ការតាមដានសុខភាព និងការត្រួសត្រាយផ្លូវតាម GPS ជាដើម។

App Strava ដែលជាកម្មវិធីកត់ទិន្នន័យកីឡា និងតាមដានសុខភាព ក៏ជាកម្លាំងចលករមួយផងដែរ។ ក្នុង App នេះ អ្នករត់ ឬអ្នកលេងប្រភេទកីឡាផ្សេងៗ អាចចូលរួមរត់ណាមួយ ដើម្បីតាមដានសកម្មភាព និងការសម្រេចបានរបស់សមាជិកផ្សេងទៀត ហើយក៏អាចចូលរួមកម្មវិធីគោលដៅនានាផងដែរ ដូចជាការរត់ឱ្យបាន១០០គីឡូក្នុងខែ (100K Challenge), មានសកម្មភាពកីឡា១០ថ្ងៃជាប់គ្នា (Ten Days Active Challenge) ឬរត់ឱ្យបាន៤០០នាទីក្នុង១ខែ (400-Minute Challenge) ជាដើម។

១៧. ទ្រឹស្តីទាក់ទងនឹងការរត់

ពេលខ្លះ ទ្រឹស្តីបានក្លាយជាកម្លាំងចិត្តដ៏ធំធេងសម្រាប់អ្នករត់ ជាពិសេសសារដែលមានអត្ថន័យលើកទឹកចិត្តអ្នករត់ដំបូង, អ្នកដែលមានកាយសម្បទាមិនរឹងមាំ, មនុស្សលើសទម្ងន់ ឬមនុស្សចាស់ជាដើម។ ទ្រឹស្តីទាំងនោះ មានដូចជា «រត់មិនមែនដើម្បីឱ្យប្រសើរជាងអ្នកដទៃឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវប្រសើរជាងអ្វីដែលអ្នកធ្លាប់មានកន្លងមក», «ការរត់បង្រៀនយើងឱ្យឆ្ពោះទៅមុខ មួយជំហានម្តងៗ ជាពិសេសក្នុងគ្រាដ៏ឈឺចាប់បំផុត»។ នៅមានទ្រឹស្តី និងសារលើកទឹកចិត្តជាច្រើនទៀត ដែលលោកអ្នកអាចស្វែងរកនៅលើអ៊ីនធ័រណិត។

១៨. អ្នករត់នាំមុខ (Pacer)

មិនទាន់មានបញ្ញត្តិច្បាស់លាស់អំពីពាក្យ Pacer ក្នុងភាសាខ្មែរនោះឡើយ ប៉ុន្តែយើងអាចឱ្យនិយមន័យជារួមថា «អ្នករត់នាំមុខជាមួយនឹងល្បឿន ក៏ដូចជាថិរវេលាថេរ»។ កម្មវិធី GRC Fun Run តែងតែមាន Pacer នាំមុខ ជាមួយនឹងកំណត់ត្រានានា ដោយខ្លះជាអត្តពលិកអាជីព និងខ្លះទៀតជាអ្នករត់ដ៏មានបទពិសោធន៍ពីក្រុមរត់ SUSU។ នេះមានន័យថា អ្នកចូលរួមអាចរត់តាមពីក្រោយ Pacer ទៅតាមល្បឿនដែលខ្លួនគិតថាអាចទៅរួច ដូចជា រង្វង់៥នាទីក្នុង១គីឡូម៉ែត្រ, ៦នាទី ឬ៧នាទីក្នុង១គីឡូម៉ែត្រជាដើម។ យើងអាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា ៥គីឡូម៉ែត្រ ខ្លះប្រើពេល២៥នាទី, ខ្លះ៣០នាទី ឬខ្លះ៣៥នាទី ចំណែក១០គីឡូម៉ែត្រ មានអ្នកខ្លះប្រើពេលជាង៤០នាទី ខ្លះជិត១ម៉ោង ឬខ្លះជាង១ម៉ោង។ ខ្ញុំតែងតែជ្រើសរើស Pacer ដែលរត់ក្នុងរង្វង់ក្រោមកន្លះម៉ោង (sub-30) សម្រាប់៥គីឡូម៉ែត្រ និងក្រោម១ម៉ោង (sub-1) សម្រាប់១០គីឡូម៉ែត្រ ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់ ខ្ញុំអាចរត់តោងពីក្រោយបានត្រឹមតែ២ ឬ៣គីឡូម៉ែត្រ ដំបូងប៉ុណ្ណោះ ក្រោយមកក៏រត់តាមល្បឿនរបស់ខ្ញុំវិញ។

១៩. រត់បញ្ច្រាសផ្លូវ

បើសិនជាមានផ្លូវត្រឹមត្រូវសម្រាប់ថ្មើរជើង ឬអ្នករត់ ខ្ញុំនឹងមិនយកចំណុចនេះ មកពិចារណានោះឡើយ ព្រោះវាខុសនឹងច្បាប់ចរាចរណ៍ផ្លូវគោក។ ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នករត់វិញ ការរត់បញ្ច្រាសផ្លូវ ពិតជាទទួលអារម្មណ៍មានសុវត្ថិភាព។ ការរត់ប្រកាន់ផ្លូវអាទិភាពជាពិសេសនៅតំបន់ដែលមានយានយន្តឆ្លងកាត់ច្រើន ពិបាកជាពិបាកគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ ហើយតែងតែព្រឺឆ្អឹងខ្នង និងងាកក្រោយជានិច្ច ដូចពាក្យចាស់ពោលថា «សត្រូវមកពីក្រោយខ្នង ទើបគួរឱ្យខ្លាច»។ ផ្ទុយទៅវិញ ការរត់បញ្ច្រាសផ្លូវ ខ្ញុំបែរជាមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព ដោយសារតែខ្ញុំអាចមើលឃើញយានយន្តនៅខាងមុខ ដែលអាចត្រៀមខ្លួនគេចពីឧបសគ្គ។ អរគុណ បង គីម កុក ដែលបានប្រាប់ចំណុចនេះមកខ្ញុំ ដោយសង្ឃឹមថា មិនទទួលរងពិន័យពីនគរបាលចរាចរណ៍ តែទោះបីជាយ៉ាងណា យើងត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចចំពោះការរត់នៅទីកន្លែងដែលមានចរាចរណ៍មមាញឹក ឬឆ្លងកាត់ផ្លូវច្រើន។

២០. បទពិសោធន៍រត់នៅតាមវាលស្រែលើកដំបូង

សម្រាប់ការរត់ក្នុងចម្ងាយ២៤គីឡូម៉ែត្រពីក្រុងអរិយក្សត្រឆ្ពោះទៅផ្ទះក្លារ៉ាក្នុងស្រុកកៀនស្វាយ ខេត្តកណ្តាល ខ្ញុំចាត់ទុកថា ជាបទពិសោធន៍រត់កាត់ភូមិ កាត់វាលស្រែជាលើកដំបូង បើទោះជាមិនសូវមានឧបសគ្គដូចជាការរត់បែប Trail ផ្លូវការក៏ដោយ។ ការរត់បែបនេះ ត្រូវមានការរៀបចំខ្លួនជាងការរត់ធម្មតា ប៉ុន្តែអ្នករត់ដែលមានបទពិសោធន៍បានណែនាំប្រាប់ខ្ញុំថា «លើកក្រោយកុំស្ពាយធ្ងន់ពេក»។ ដោយមិនរៀបរាប់លម្អិត ខ្ញុំពិតជាស្ពាយធ្ងន់បន្តិចមែន ជាពិសេសទឹក ព្រោះការរត់នេះ មិនមានស្ថានីយ៍ទឹកតាមផ្លូវនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែបើខ្ញុំសិក្សាបន្តិចអំពីផ្លូវដែលរត់ឆ្លងកាត់ ច្បាស់ជាមិនបញ្ហាឡើយ ព្រោះនៅតាមផ្លូវ មានអ្នកភូមិលក់ទឹក និងនំចំណីជាហូរហែ..។

២១. អួត, ធ្វើបុណ្យយកមុខ និងគិតពីប្រយោជន៍ខ្លួន

អ្នកណាមានអារម្មណ៍បែបណា ក៏មានទៅ តែសម្រាប់ខ្ញុំ ក្រោយការរត់ ខ្ញុំតែងតែបង្ហោះលទ្ធផលដែលខ្លួនសម្រេចបាននៅលើហ្វេសប៊ុក ជាមួយនឹងរូបថតស្អាតៗ ហើយបើមានមេដាយបញ្ចប់ទី ខ្ញុំលើកមេដាយនោះ មកបង្អួតថែមទៀត។ ធ្វើបុណ្យគិតពីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ឬយកមុខ គឺមិនមានអ្នកណាក្រៅពីអ្នករត់នោះឡើយ ការបរិច្ចាគក្នុងគោលដៅសប្បុរសធម៌ ប៉ុន្តែយើងប្តូរមកវិញជាមួយនឹងការរត់ដើម្បីមិត្តភាព សាមគ្គីភាព ជាពិសេសសុខភាព។ អ្នកណាថា អីថាទៅ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដើរតាមគោលដៅរបស់ខ្លួន។

ការរត់ពេញមួយឆ្នាំនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រកទម្ងន់ពី៧៤គីឡូក្រាម មកត្រឹម៦៨គីឡូម៉ែត្រ ហើយការជួបជុំផឹកស៊ីត្រូវបានកាត់បន្ថយជាច្រើន។ មិនដឹងថា ជាការអួតត្រឹមត្រូវឬយ៉ាងណានោះឡើយ ព្រោះខ្ញុំក៏បានផ្លាស់ប្តូររូបរាងពីធាត់មូល មកមុខជ្រុងវិញ ផងដែរ។

២២. លើកទឹកចិត្តមិត្តរួមការងារ និងកូនៗ

ខ្ញុំបានបង្កើតក្រុមតេឡេក្រាមមួយសម្រាប់អ្នកចូលចិត្តរត់នៅសារព័ត៌មានឌីជីថលថ្មីៗ។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា យើងមិនអាចឱ្យអ្នកដទៃ ធ្វើតាមអ្វីដែលយើងអនុវត្តទាំងស្រុងនោះឡើយ ប៉ុន្តែសកម្មភាពរបស់យើងក៏អាចទាក់ទាញពួកគាត់ឱ្យមានចំណាប់អារម្មណ៍។ លទ្ធផលក៏មិនអាក្រក់នោះដែរ ខ្ញុំរកបានសហការីមួយចំនួនដែលចូលចិត្តរត់ដូចគ្នា ប៉ុន្តែការចូលរួមរបស់អ្នកខ្លះមានកំណត់ក្រោមហេតុផលហិរញ្ញវត្ថុ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងក៏ពិបាកជួបជុំគ្នាផងដែរ ដោយសារមូលដ្ឋានរស់នៅ ស្ថិតនៅឆ្ងាយពីគ្នា។

ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សហការីខ្លះ បានចាប់ផ្តើមមានទម្លាប់ធ្វើលំហាត់ប្រាណ ដូចជារត់ ដើរ ជិះកង់ ជាប្រចាំ ហើយពួកយើងតែងតែបង្ហោះបង្អួតគ្នានៅក្នុង Group Telegram នោះ។ ជាមួយគ្នានេះ ខ្ញុំក៏បានជំរុញកូនឱ្យមករត់ជាមួយផងដែរ ជាពិសេសចម្ងាយខ្លីៗ ហើយកាលពីពេលថ្មីៗកន្លងមកនេះ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំរីករាយយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងមេដាយបញ្ចប់ទីលើកដំបូងបំផុតរបស់ខ្លួន។ ពួកគេមិនបានចូលរួមញឹកញាប់ជាមួយខ្ញុំឡើយ ដោយការរត់ភាគច្រើន ចាប់ផ្តើមពីព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗ។

២៣. របួសស្នាមជៀសមិនផុតឡើយ

និយាយតាមត្រង់សម្រាប់អ្នករត់ដែលមិនបានហ្វឹកហាត់ជាមួយគ្រូត្រឹមត្រូវដូចជាខ្ញុំ ការប្រឈមជាមួយនឹងបញ្ហារបួសពិតជាមិនអាចជៀសផុតឡើយ។ ចុករោយ ថ្លោះ គ្រេច ខ្ញុំបានជួបជាប្រចាំ។ ក្រោយការរត់ចម្ងាយពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុនលើកដំបូង ខ្ញុំបានរបួសរបើកក្រចកមេជើងខាងស្តាំ ហើយក្រោយការរត់២៤គីឡូម៉ែត្រ លើកដំបូង ខ្ញុំក៏របួសរបើកក្រចកមេជើងខាងឆ្វេងមួយទៀត។ បទពិសោធន៍ចុកចាប់ តែសប្បាយ។

២៤. គោលដៅបន្ត

ខ្ញុំពេញចិត្តណាស់ទៅហើយនៅអ្វីដែលខ្ញុំសម្រេចបានកាលពីឆ្នាំ២០២៤ ដោយរត់បានចម្ងាយសរុបប្រមាណ១០០០គីឡូម៉ែត្រ ហើយរយៈពេលបីបួនខែចុងក្រោយ ខ្ញុំតែងតែជម្នះលើការប្រឈមក្នុងការរត់ឱ្យបាន១០០គីឡូម៉ែត្រក្នុង១ខែ (100K Challenge)។ រត់ឱ្យបាន២១គីឡូម៉ែត្រ ហើយបន្តដល់២៤គីឡូម៉ែត្រ ក៏ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ប៉ងនោះឡើយ ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍ និងពេលវេលា បានឆ្លើយតបយ៉ាងសក្តិសម ហើយបង្ហាញថា «ខ្ញុំធ្វើបាន»។ រត់២១គីឡូម៉ែត្រឱ្យបានច្រើនជាងមុន? សាកល្បងម៉ារ៉ាតុន៤២គីឡូម៉ែត្រ? ចូលរួម Ultra-trail នាពេលអនាគត? ខ្ញុំមិនប្រកាសអំពីការតាំងចិត្តបែបនេះឡើយ ប៉ុន្តែអ្វីដែលនឹងកើតឡើង ច្បាស់ជាកើតឡើង៕

ប្រភព សារព័ត៌មានឌីជីថលថ្មីៗ